Sylvia Plath

27 października 1932 - Sylvia Plath przychodzi na świat w Bostonie, w stanie Massachusetts, jako córka Aurelii Schober Plath, pochodzącej z rodziny niemieckich imigrantów, i Ottona Emila Platha, urodzonego w Niemczech wykładowcy niemieckiego i biologii na uniwersytecie bostońskim.

27 kwietnia 1935 - rodzi się Warren, brat Sylvii. Aurelia Plath, w reakcji na zazdrość Sylvii o braciszka, zachęcają, żeby pokazywała duże litery w gazetach rozkładanych na podłodze podczas karmienia Warrena.

Lipiec 1935 - w wieku dwóch lat i dziewięciu miesięcy Sylvia ujawnia, że potrafi czytać - odczytuje napis STOP jako POTS (garnki).

Jesień 1952 - wiosna 1953 - dodatkowe zajęcia, męczące życie towarzyskie i wewnętrzna potrzeba sukcesu zaczynają odbijać się na zdrowiu psychicznym Sylvii, co znajduje wyraz w jej dzienniku. W kwietniu otrzymuje propozycję prestiżowego stażu w redakcji „Mademoiselle".

Czerwiec 1953 - Sylvia spędza wyczerpujący, pełen rozczarowania miesiąc na Manhattanie jako stażystka w „Mademoiselle", co później uczyni tematem powieści Szklany klosz.

Sierpień 1953 - podczas niewłaściwie prowadzonej terapii wstrząsami elektrycznymi Sylvia popada w coraz większą depresję i ma myśli samobójcze, przez cały miesiąc cierpi też na bezsenność.

Jesień 1953 - Wilbury Crockett podczas jednej ze swoich regularnych wizyt w szpitalu gra z Sylvia w anagramy i pracuje z nią, żeby mogła powrócić do pisania.

Grudzień 1953 - Sylvia przechodzi terapię elektrowstrząsową pod kierunkiem doktor Beuscher.

28.12.53 r. (z "Listów do domu")

(...) Zaczęłam odwiedzać gabinety i kanapki coraz to nowych psychiatrów (...) Wkrótce potem w moim umyśle pozostała już tylko jedna wątpliwość — kiedy i jak popełnić samobójstwo. Nie widziałam przed sobą żadnej perspektywy poza wiecznym piekłem szpitala dla wariatów aż do końca życia i ostatnią uncją wolnej woli, jaka mi jeszcze pozostała, postanowiłam wybrać szybki i ostateczny koniec. Wykombinowałam sobie, że tak bidzie na dłuższa metę łatwiej i taniej dla rodziny; oszczędzę im bezterminowego, kosztownego więzienia ukochanej córki w celi Stanowego Domu dla Umysłowo Chorych, sześćdziesięciu iluś lat w nędzy i rozpaczy, umysłowej próżni i fizycznej degradacji; uchronię ich przed tym kładąc kres wszystkiemu w chwili, gdy jestem u szczytu tak zwanej kariery, gdy moi profesorowie mają jeszcze co do mnie złudzenia, gdy są jeszcze wiersze, które można opublikować w ,,Harper's Magazine", gdy jeszcze istnieje cos, co warte byłoby wspomnienia (...)

Styczeń 1954 - po szybkim wyjściu z depresji w efekcie elektrowstrząsów Sylvia wraca do college'u.

25 lutego 1956 - Sylvia poznaje na przyjęciu Teda Hughesa, młodego absolwenta Cambridge. Ich słynne spotkanie kończy się tym, że Hughes całuje ją, zrywa jej opaskę z włosów i zdejmuje klipsy, a ona gryzie go w policzek.

23 marca 1956 - Sylvia spotyka się z Tedem Hughesem w Londynie w drodze na ferie wiosenne do Europy. Po przybyciu do Paryża następnego dnia odnotowuje w dzienniku zadrapania na szyi, będące efektem nocy spędzonej z Hughesem.

13 kwietnia 1956 - Sylvia wraca do Londynu i do Hughesa, który jedzie za nią do Cambridge na wiosenny semestr. Na randkach Sylvia i Ted często czytają na głos Szekspira oksfordzkiego, z którym Hughes się nie rozstaje.

16 czerwca - wrzesień 1956 - Sylvia Plath i Ted Hughes pobierają się w kościele św. Jerzego Męczennika w Londynie. Bojąc się, że Sylvia utraci stypendium Fulbrighta, postanawiają utrzymać swoje małżeństwo w tajemnicy do końca semestru w czerwcu 1957. Spędzają miesiąc miodowy w Paryżu, a następnie wyjeżdżają do Benidorm w Hiszpanii, gdzie zaczynają pisać, często na odwrotnych stronach rękopisów współmałżonka. Pod koniec sierpnia jadą do Heptonstall w Yorkshire, żeby odwiedzić rodzinę Hughesa. Podczas podróży poślubnej Sylvia zaczyna aktywnie zabiegać o publikację utworów swoich i Hughesa, który jest mniej pod tym względem zaradny niż ona.

Jesień 1956 - cierpiąc z powodu rozłąki z Hughesem, który zostaje w Yorkshire i Londynie, Sylvia ujawnia sprawę swego małżeństwa w Cambridge i przed urzędnikami Fundacji Fulbrighta. Sylvia i Ted wynajmują mieszkanie przy 55 Eltisley Avenue w Cambridge.

23 lutego 1957 - Hughes wygrywa konkurs 92nd Street Y Poetry Center za wiersz Jastrząb w deszczu, który w jego imieniu zgłosiła Sylvia.

Wiosna 1957 - Sylvia otrzymuje propozycję pracy jako wykładowczyni na wydziale literatury angielskiej Smith College w roku akademickim 1957/1958. Amerykańskie wydawnictwo Faber and Faber przyjmuje do wydania Jastrzębia w deszczu. Sylvia i Ted wyjeżdżają pod koniec czerwca do Stanów Zjednoczonych.

Wrzesień 1957 — Sylvia i Ted przeprowadzają się na 337 Elm Street w Northampton i Sylvia zaczyna uczyć literatury angielskiej na kursach dla początkujących; jej własne osiągnięcia literackie w ciągu roku nauczania w Smith są nikłe. Ted stara się stymulować jej talent poetycki, podsuwając jej tematy wierszy. Jastrząb w deszczu ukazuje się w Anglii i USA, zbierając znakomite recenzje, między innymi pochwałę W.S. Merwina w „The New York Times Book Review".

Grudzień 1957 - W.S. Merwin i jego żona Dido namawiają Sylvię i Teda, żeby zrezygnowali z pracy akademickiej na rzecz niezależnego pisarstwa. Stan zdrowia Sylvii pogarsza się na skutek stresu wywoływanego nauczaniem i niemocą twórczą. Lekarze stwierdzają u niej zapalenie płuc i wyczerpanie fizyczne. Ted wciąż otrzymuje pochwały i wyróżnienia w dziedzinie literatury, jego wiersze zostają przyjęte do druku przez „New Yorkera", a on sam otrzymuje posadę wykładowcy na University ofMassachusetts w Amherst w semestrze wiosennym.

Wiosna 1958 - Ted obejmuje pracę na University of Massachusetts, ale pod koniec semestru oboje z Sylvią rezygnują z pracy wykładowców i przenoszą się na rok do Bostonu, żeby przed powrotem do Anglii poświęcić się pracy pisarskiej.

Jesień 1958 - Sylvią i Ted przeprowadzają się na 9 Willow Street Beacon Hill. Natychmiast po przyjeździe do Bostonu Ted zdobywa lukratywną Guinness Poetry Prize, podczas gdy Sylvia niewiele pisze i rzadko publikuje.

Grudzień 1958 - Sylvią wznawia prywatnie wizyty u doktor Beuscher, analizując dogłębnie swoje relacje z matką, niezależność swojego pisarstwa oraz podświadome przekonanie, że na miłość trzeba zasłużyć. W dzienniku odnotowuje, że czyta Żałobą i melancholią Freuda, ma poczucie winy wobec matki i w sferze seksu, boleje, że nie czuje się bezwarunkowo kochana, i opisuje sen matki o tym, że Otto Plath zabił się z powodu zbyt swobodnego życia seksualnego córki.

31 grudnia 1958 - Sylvią pisze w dzienniku o tym, że jest niezadowolona ze swego pisarstwa, wspomina o niechęci, by włożyć kostium Czerwonego Kapturka na przyjęcie sylwestrowe, choć Ted zrobił sobie maskę wilka.

Lipiec-sierpień 1959 - Sylvią i Ted odbywają samochodem podróż przez Amerykę Północną, zatrzymują się między innymi nad Wielkim Słonym Jeziorem w stanie Utah; tego lata Sylvią stwierdza, że jest w ciąży.

Wrzesień-listopad 1959 - podczas pobytu z Tedem w Yaddo Sylvią przełamuje kryzys twórczy i pisze kilka wierszy, w których czuje się jej słabnący opór wobec subiektywizmu.

Grudzień 1959 - styczeń 1960 - Sylvią i Ted wracają do Anglii. Dido Merwin, żona W.S. Merwina, znajduje im małe mieszkanie z jedną sypialnią przy Chalcot Square w Primrose Hill, niedaleko swego lekarza, do którego wysyła Sylvię. Sylvia i Ted wynajmują mieszkanie na trzy lata.

l lutego 1960 - Sylvia, będąca w siódmym miesiącu ciąży, i Ted wprowadzają się do mieszkania przy 3 Chalcot Square, urządzonego w większości meblami ze strychu Merwinów. Ted pisze na stoliku w pomalowanym na czerwono przedpokoju;miejsce pracy Sylvii, kiedy po porodzie zabiera się do pisania, to stół pod oknem w małym salonie.

10 lutego 1960 - Sylvia podpisuje umowę na publikację swej pierwszej książki Kolos w wydawnictwie Williama Heinemanna.

Marzec 1960 - Ted otrzymuje za Jastrzębia w deszczu nagrodę Somerseta Maughama wraz z wysoką sumą pieniędzy na podróż zagraniczną. Ukazuje się jego drugi zbiór wierszy Liipercal, który wzbudza natychmiastowe uznanie krytyki; dostaje też stałe zlecenia z BBC. Sylvia wydaje w różnych pismach i gazetach angielskich i amerykańskich wiersze i od czasu do czasu opowiadania.

1 kwietnia 1960 - przy 3 Chalcot Square przychodzi na świat Frieda Rebecca Hughes. Sylvia i Ted wspólnie opiekują się dzieckiem.

Październik 1960 - wydawnictwo Heinemanna publikuje w Anglii tom wierszy Sylvii Kolos. W ciągu następnych miesięcy w prasie pojawia się kilka jego recenzji, czasami niejednoznacznych.

16-17 października 1960 - Sylvia pisze wiersz Trzej Królowie.

Grudzień 1960 - Ted i Sylvia, znowu w ciąży i cierpiąca na zapalenie wyrostka robaczkowego, który wkrótce będzie wymagał operacji, spędzają Boże Narodzenie z rodziną Hughesów. Po kłótni z siostrą Teda, Olwyn, wracają wcześniej do Londynu.

1-6 lutego 1961 - Ted wraca późno ze spotkania zainicjowanego przez producentkę BBC, Sylvia w szale zazdrości drze jego rękopisy i Szekspira oksfordzkiego. Podczas weekendu zaczyna ronić i w poniedziałek, 6 lutego, traci dziecko.

19 lutego 1961 — Sylvia pisze Pieśń poranną.

21 lutego 1961 - Sylvia pisze Bezpłodną kobietę.

26 lutego - 8 marca 1961 - Sylvia leży w szpitalu po operacji wyrostka robaczkowego, Ted przynosi jej umowę z „New Yorkera", który oferuje poetce roczne uposażenie za prawa do jej wierszy.

18 marca 1961 - Sylvia pisze Tulipany.

Koniec marca 1961 - Ted zdobywa Hawthomden Prize za Lupercal. Alfred A. Knopf proponuje Sylvii wydanie w USA Kolosa. Sylvia zaczyna pisać Szklany klosz, pracuje siedem dni w tygodniu w wypożyczonej pracowni W.S. Merwina.

1-14 lipca 1961 - gdy Aurelia Plath zajmuje się Friedą w Londynie, Ted i Sylvia, już w czwartym miesiącu ciąży, spędzają wakacje na południu Francji u Merwinów. Dido Merwin inspiruje Sylvię do napisania wiersza Rywalka. Po powrocie Sylvia i Ted kupują Court Green, jedenastowieczny dom z zabudowaniami i trzema akrami ziemi, w tym sadem i prehistorycznym fortem na wzgórzu. Court Green, o ścianach grubości trzech stóp, podłodze z kamienia i dachu krytym strzechą, z dziewięcioma pokojami, strychem i piwnicą na wino, jest wielki i malowniczy, choć znajduje się w ruinie.

Sierpień 1961 - Sylvia i Ted podnajmują mieszkanie przy Chalcot Square Davidowi i Assii Wevillom. Sylvia po pięciu miesiącach kończy pisanie Szklanego klosza i przed przeprowadzką do Court Green kupuje starą używaną maszynę do szycia.

30 sierpnia 1961 — Hughesowie przenoszą się do Court Green we wsi North Tawton w Devonshire kilka mil na północ od Dartmoor, przywożą tam ze sobą stół od Assii Wevill.

Jesień 1961 - Sylvia i Ted w weekendy odnawiają, malują i urządzają Court Green, jednocześnie ustalając rozkład zajęć:

Ted pisuje po południu w swojej pracowni na strychu, Sylvia pracuje przed południem przy blacie z wiązu w pracowni na drugim piętrze, skąd rozciąga się widok na pobliski kościół, ogrodzenie z płyt nagrobnych wytyczające granice posiadłości i rosnący pod kościołem cis. Oboje są bardzo zajęci, piszą recenzje książkowe, Ted jeździ nagrywać programy dla BBC, Sylvia otrzymuje Guinness Prize na festiwalu poezji w Chaltenham i zamówienia na opowiadania od pism kobiecych. Oddaje się też pod opiekę miejscowej akuszerki, Winifredy Davies, która poleca jej dentystę w niedalekim Exeter.

22 października 1961 - Sylvia pisze Księżyc i cis - Ted zadaje jej temat: księżyc w pełni wznoszący się nad cisem przy kościele. Wraz z sąsiadami Rosę i Percym Keyami Sylvia idzie na nabożeństwo wieczorne do kościoła anglikańskiego.

Listopad 1961 - Sylvia otrzymuje stypendium Eugene'a F. Saxtona w wysokości dwóch tysięcy dolarów, opłaca z tych pieniędzy opiekunkę do dziecka i domowe wydatki. Pisze swoją pierwszą powieść. Zwraca się do wydawnictwa Heinemanna o przełożenie publikacji Szklanego klosza, aby mogła składać maszynopis w częściach co kwartał, jak wymaga umowa stypendialna.

Grudzień 1961 - Sylvia i Ted spłacają hipotekę Court Green z przyznanej Hughesowi nagrody Maughama, która miała być przeznaczona na podróż zagraniczną. Sylvia, w ósmym miesiącu ciąży, do czasu urodzin dziecka poświęca niewiele czasu na pisanie. W Court Green stale panuje chłód mimo piecyka węglowego, kominków i przenośnych grzejników, a także zasłon i poduszek na parapety okienne, które Sylvia szyje z czerwonego aksamitu.

1962

17 stycznia 1962 - w Court Green rodzi się Nicholas Farrar Hughes, drugie dziecko Sylvii i Teda.

Marzec 1962 - wokół Court Green wyrastają narcyzy i żonkile. Sylvia po porodzie znowu pisze; w liście do matki zwierza się, że jej „prawdziwe" życie zaczęło się wraz z narodzinami dzieci.

Wiosna 1962 - Ted regularnie leczy się u dentysty w Exeter i często jeździ do Londynu do BBC. Sylvia i Ted rozpoczynają prace ogrodowe i wprowadzają dalsze ulepszenia w Court Green, choć jest zimno i deszczowo aż do Wielkanocy. Sylvia maluje i dekoruje meble wzorem z serc i kwiatów. Stan zdrowia Percy'ego Keya pogarsza się. W Court Green często bywa Nicola Tyrer, nastoletnia córka miejscowego bankiera. Ted kilka razy w tygodniu łowi ryby w pobliskiej rzece Taw, opuszczając Court Green przed świtem.

l O kwietnia 1962 - Sylvia udziela w Court Green wywiadu do programu BBC na temat Amerykanów mieszkających w Anglii. Ted zostaje zaproszony na herbatę przez rodziców Nicoli Tyrer; gdy Sylvia wieczorem otwiera drzwi domu, widzi Teda i Nicolę stojących w ogrodzie, co wzbudza jej zazdrość.

17 kwietnia 1962 - Sylvia i Ted zostają wezwani przez Rosę Key do jej domku, gdzie Percy doznał wylewu.

18 kwietnia 1962 - w ogrodzie Court Green Ted pokazuje Friedzie pisklę wrony, które ją dziobie.

19 kwietnia 1962 - Sylvia kończy wiersz Wiąz, zamykający jej bujny okres twórczy, w którym pisze sześć wierszy w ciągu dwóch tygodni.

22 kwietnia 1962 - Ted fotografuje Sylvię i dzieci wśród żonkili w ogrodzie Court Green.

14 maja 1962 - w USA w wydawnictwie Alfreda A. Knopfa ukazuje się Kolos. Sylvia otrzymuje propozycję udziału w cyklicznym programie BBC „Poeta mówi".

18-20 maja 1962 - Court Green odwiedzają David i Assia Wevillowie. 19 maja Ted zabiera Davida Weyilla do Dartmoor, podczas gdy Sylvia z Assią pielą cebulę w ogrodzie. Któregoś dnia przy śniadaniu Assia opowiada swój sen o szczupaku z ludzkim płodem w oku. Po powrocie do Londynu przysyła Sylvii w prezencie tkaniny dekoracyjne.

21 maja 1962 - Sylvia pisze Łowcę królików i inny wiersz, w którym narrator wyraża uczucie obcości w małżeństwie.

Czerwiec 1962 - Ted odwiedza miejsce pracy Assii Wevill w Londynie i pozostawia jej list - jest to początek ich romansu. Sylvia zajęta jest szyciem, malowaniem i pracami ogrodowymi, a także dalszymi naprawami w Court Green przed planowaną na lato wizytą matki.

15 czerwca 1962 - dzień przed szóstą rocznicą ślubu Sylvia i Ted wstawiają ul pszczeli do sadu, pomalowany i ozdobiony przez Sylvię. Hughes zostaje sześciokrotnie użądlony, gdy ucieka przed pszczołami.

21 czerwca 1962 - do Court Green przyjeżdża na sześć tygodni Aurelia Plath.

25 czerwca 1962 - Percy Key umiera w swoim domku.

30 czerwca 1962 - w związku ze śmiercią Percy'ego Keya Sylvia pisze Plażę w Berek.

1 lipca 1962 - Sylvia pisze wiersz Ta inna, którego bohaterką jest Assia Wevill. Podczas weekendu Ted wyjeżdża do Londynu, oficjalnie do BBC, ale także by spotkać się z Assią.

9-10 lipca 1962 - Sylvia z matką jedzie na cały dzień do Exeter na zwiedzanie i zakupy. Po powrocie odbiera telefon do Teda od Assii i wyrywa kabel z gniazdka, na trzy miesiące pozbawiając Court Green połączenia telefonicznego. 10 lipca Ted na żądanie Sylvii opuszcza dom, co rozpoczyna okres rozstań i separacji, trwający do października. Od 11 lipca do końca września Sylvia pisze tylko trzy wiersze.

Sierpień 1962 - Sylvia i dzieci chorują na grypę. Ted często jeździ do Londynu, by spotykać się z Assią, i zostaje tam na kilka dni. Sylvia, choć odrzuca możliwość rozwodu, zgadza się na trzymiesięczną separację, począwszy od listopada. Oboje z Tedem planują podróż do Irlandii, która ma poprawić stan zdrowia Sylvii i ratować ich małżeństwo.

20 sierpnia 1962 - Sylvia podbiera miód z ula i wlewa do sześciu słoików.

27 sierpnia 1962 - Sylvia rozpoczyna lekcje jazdy konnej w okolicach Dartmoor.

Wrzesień 1962 — Sylvia wciąż choruje, miewa wysoką gorączkę i objawy grypy.

11-15 września 1962 - Sylvia i Ted jadą do wsi Cleggan na zachodnim wybrzeżu Irlandii, gdzie Sylvia ma nadzieję znaleźć domek do wynajęcia na zimę, kiedy Ted w ramach separacji będzie przebywał w Hiszpanii. W Cleggan mieszkają u poety Richarda Murphy'ego, który zabiera ich w rejs po zatoce Cleggan. W Galway Sylvia i Ted odwiedzają Coole Park i dom Yeatsa w Ballylee.

16-19 września 1962 - Ted nagle opuszcza Cleggan. Sylvia wyjeżdża następnego dnia i wraca do Court Green 19 września. Po powrocie dostaje telegram od Teda, który informuje, że wróci do domu za tydzień lub dwa. Zrozpaczona Sylvia odwiedza Winifred Davies, która radzi jej, by skupiła się na życiu w Court Green, walczyła z bezsennością i próbowała pisać, gdy dzieci śpią.

21 września 1962 - Sylvia podejmuje cotygodniowe lekcje jazdy konnej i usiłuje zaplanować sobie każdy dzień: spacery do wsi, zaprośmy sąsiadów na herbatę, znalezienie dwojga kociąt dla Friedy - by mieć zajęcie dla siebie i dzieci.

25 września 1962 - Sylvia jedzie do Londynu, żeby spotkać się z prawnikiem w sprawie separacji z Tedem.

26 września 1962 - Sylvia pisze pierwszy ze swych jesiennych wierszy; wszystkie zapisuje na odwrotnych stronach Szklanego klosza, a także sztuki Teda z 1961 roku Spokój i różowych kartkach bloku ze Smith College. Wiersze te dotyczą rozpadu małżeństwa i jej życia jako żony, córki i matki.

30 września 1962 - Sylvia pisze Prezent urodzinowy.

Październik 1962 - w pierwszych trzech tygodniach miesiąca Sylvia znowu choruje i miewa stany gorączkowe; od lipca schudła dwadzieścia funtów i nie może spać bez leków. Zatrudnia kolejno kilka opiekunek do dzieci, ale żadna z nich nie zostaje na dłużej niż dzień czy dwa. Poświęcając codziennie z rana dwie godziny na pracę literacką, Sylvia kończy co najmniej dwadzieścia sześć wierszy.

Pierwszy tydzień października - Ted wraca do Court Green i zgadza się na rozwód. Sylvia pisze do matki, że na pewno zamierza on ożenić się Assią Wevill i dlatego powinna „chcieć" rozwodu. Ted zostaje w domu przez tydzień, żeby spakować swoje rzeczy.

1 października 1962 - Sylvia pisze Detektywa.

2 października 1962 - Sylvia pisze Odwagę zamilknięcia.

3 października 1962 - Sylvia pisze Spotkanie pszczelarzy, pierwszy z cyklu wierszy o pszczołach.

4 - 10 października 1962 - Sylvia pisze Nadejście skrzynki z pszczołami,Ukłucia, Rój, Przezimowanie, Sekret

11 października 1962 - Sylvia pisze Powódkę. Ted opuszcza Court Green i wraca do Londynu, gdzie przez dwa tygodnie mieszka u przyjaciół.

12 października 1962 - Sylvia pisze Tatusia.

16 października 1962 - Sylvia pisze Meduzę. W liście do matki oświadcza, że jest genialną pisarką i tworzy teraz najlepsze wiersze w swoim życiu, odrzuca zaproszenie na święta do Wellesley i odmawia powrotu do Stanów.

17-20 października 1962 - Sylvia pisze Strażnika więziennego, Lesbos, Jak wryta,Gorączkę 39,9°

22 października 1962 - Sylvia zatrudnia na sześć tygodni Susan 0'Neill-Roe, młodą pielęgniarkę z londyńskiego szpitala, przebywającą aktualnie na urlopie, jako opiekunkę do dzieci.

23 października 1962 - Sylvia zaczyna Kobietę Łazarza i zawiadamia matkę w liście, że przepisała akt własności Court Green na siebie.

24 października 1962 - Sylvia pisze Cięcie, upamiętniając swoje skaleczenie nożem w kciuk, oraz Nicka i świecznik.

25 października 1962 - Sylvia pisze do Olive Higgins Prouty, że postawiła maki i chabry z ogrodu na biurku w swojej pracowni, która stała się jej świątynią i ośrodkiem życia emocjonalnego.

27 października 1962 - w swoje trzydzieste urodziny Sylvia pisze Ariela i Maki w październiku, odbywa cotygodniową jazdę konną i zbiera jabłka w Court Green.

29 października 1962 - Sylvia pisze Purdah i kończy Kobietę Łazarza, a potem jedzie do Londynu, żeby nagrać dla BBC szesnaście nowych wierszy.

Koniec października 1962 - Dido Merwin proponuje Tedowi, żeby zatrzymał się w mieszkaniu jej zmarłej matki przy Montagu Square, dopóki nie zostanie sprzedane pod koniec roku.

4 listopada 1962 - Sylvia pisze Kurierów.

5 listopada 1962 - podniesiona na duchu przełomem w twórczości poetyckiej, Sylvia rezygnuje z wyjazdu na zimę do Irlandii i postanawia przenieść się do Londynu. Zmieniwszy fryzurę i odnowiwszy garderobę, w towarzystwie Teda poszukuje domu w Londynie i idzie do doktora Johna Hordera z zainfekowanym kciukiem. Znajduje dawne mieszkanie Yeatsa przy 23 Fitzroy Road, położone półtorej przecznicy od 3 Chalcot Square, gdzie wciąż mieszkają David i Assia Wevillowie.

6 listopada 1962 - Sylvia pisze Docierając tam. Nocne tańce i Guliwera.

7 listopada 1962 - Sylvia dla żartu otwiera tom sztuk Yeatsa i w Koziorożcu z gwiazd trafia na fragment, który uznaje za dobrą wróżkę dla swojej przeprowadzki do Londynu.

8 listopada 1962 - Sylvia pisze Talidomid.

11 listopada 1962 - Sylvia pisze List w listopadzie.

14 listopada 1962 - Sylvia pisze Śmierć i spółkę, ostatni z wierszy, które włączy do nowego, jeszcze nie zatytułowanego zbioru poezji.

Połowa listopada - 2 grudnia 1962 - Sylvia nadal pisze recenzje książkowe i wiersze, choć nie zamierza ich włączyć do swojego drugiego tomiku. Wraz z dziećmi znowu choruje.

29 listopada 1962 - Sylvia pisze recenzję książki Lord Byrons Wife (Żona lorda Byrona) dla „New Statesmana".

Początek grudnia 1962 - po rozpoczęciu wiersza Owce we mgle 1 grudnia 1962 Sylvia przestaje pisać aż do 31 listopada i skupia się na przygotowaniu swojego tomiku poetyckiego. Wynajmuje mieszkanie przy Fitzroy Road na nazwisko matki i opłaca je na rok. Zamyka na zimę Court Green, robi zapasy jabłek, ziemniaków i cebuli i zabezpiecza przed mrozem ogród wraz z ulem.

10 grudnia 1962 - z pomocą Susan 0'Neill-Roe Sylvia z dziećmi przeprowadza się na 23 Fitzroy Road, do dwupiętrowego mieszkania z trzema sypialniami, ale bez centralnego ogrzewania i połączenia telefonicznego. Podczas następnych tygodni maluje i urządza swój nowy dom; jednocześnie poszukuje odpowiedniej opiekunki do dzieci, odnawia dawne przyjaźnie i kontakty zawodowe w Londynie i kończy przygotowanie zbioru wierszy.

12 grudnia 1962 - Sylvia wybiera się z Tedem i dziećmi do londyńskiego zoo. W liście do matki donosi, że Nicholas spał podczas spaceru, natomiast Friedzie podobały się lwy, małe słonie, orły i pingwiny.

13 grudnia 1962 - Sylvia zabiera dzieci na plac zabaw w Primrose Hill.

14 grudnia 1962 - Sylvia pisze dla producenta Douglasa Cleverdona z BBC scenariusz programu prezentującego j ej nowe wiersze. Jej utwory są przyjmowane do druku, a „The New Yorker" przedłuża z nią na drugi rok umowę gwarantującą pierwszeństwo publikacji jej wierszy.

20 grudnia 1962 - Sylvia robi zakupy na Regent Street, idzie na wieczorny pokaz filmu Ingmara Bergmana Jak w zwierciadle w Cameo Poły Theatre.

21 grudnia 1962 - Sylvia pisze do matki, że urządziła sypialnię w kolorach miodu, a resztę mieszkania na niebiesko.

25 grudnia 1962 - w Boże Narodzenie Sylvia i dzieci łapią przeziębienie i grypę. Spędzają święta w Londynie, Sylvia bowiem odrzuciła zaproszenie Teda na wspólny wyjazd do Yorkshire.

26 grudnia 1962 - rozpoczyna się śnieżyca, która paraliżuje Londyn i większość Anglii; zła pogoda utrzymuje-się aż do lutego, jest to najchłodniejsza i najbardziej śnieżna zima w Anglii od 1740 roku.

Koniec grudnia 1962 - na prośbę Sylvii Ted jedzie do Court Green po materiał na zasłony i inne rzeczy z gospodarstwa domowego. Przeprowadza się z Montagu Square do wynajętego mieszkania przy 110 Cleveland Street w Soho.

31 grudnia 1962 - Sylvia kończy wiersz Podsłuchiwacz, który zaczęła pisać na początku grudnia. Frieda idzie do przedszkola, do którego będzie oddawana dwa razy w tygodniu.

Styczeń 1963 - Sylvia i dzieci znowu chorują i są odcięte od świata, pogoda uniemożliwia wyjście z domu, a z powodu braku telefonu nie mają kontaktu z nikim z zewnątrz.

14 stycznia 1963 - w Anglii w wydawnictwie Heinemanna ukazuje się Szklany klosz, który Sylvia publikuje pod pseudonimem Victoria Lucas.

28 stycznia 1963 - Sylvia kończy Owce we mgle i pisze trzy wiersze: Monachijskie manekiny. Totem i Dziecko.

29 stycznia 1963 - Sylvia pisze wiersze Paralityk i Żigolak. Pierwszy tydzień lutego 1963 - coraz bardziej pogrążona w depresji Sylvia opowiada o swoim stanie i problemach psychicznych doktorowi Horderowi, który zaczyna widywać się z nią codziennie i przepisuje jej leki antydepresyjne [na które, jak się później okazało miała alergię, co mogło być przyczyna pogłębienia depresji]. Gdy jej samopoczucie się pogarsza, doktor Horder chce skierować ją na konsultacje psychiatryczne i specjalistyczne, i próbuje znaleźć dla niej odpowiedni szpital.

l lutego 1963 - Sylvia pisze wiersze Mistyczkę, Uprzejmość i Słowa.

4 lutego 1963 - Sylvia pisze Stłuczenie i informuje matkę, że jest umówiona u lekarki na wizytę, którą załatwił jej doktor Horder.

5 lutego 1963 - Sylvia pisze wiersze Baloniki i Krawędź.

11 lutego 1963 - Sylvia popełnia samobójstwo wkładając głowę do kuchenki gazowej podkładając sobie szmatkę. Pozostawia maszynopis zbioru poetyckiego pod tytułem Ariel.

1963-1964 - Ted, jako spadkobierca majątku i praw autorskich Sylvii zabiegający o wydanie w Anglii i USA Ariela, usuwa z niego czternaście wierszy, zamiast nich włącza trzynaście swoich i układa je wszystkie w porządku chronologicznym.

Marzec 1965 - w Anglii w wydawnictwie Faber and Faber ukazuje się Ariel, wiersze Sylvii Plath pod redakcją Teda Hughesa.

Czerwiec 1966 - Ariel, wiersze Sylvii Plath pod redakcją Teda Hughesa zostaje wydany w USA przez oficynę Harper & Rów. Robert Lowell pisze we wstępie: „Te wiersze to jak zabawa w rosyjską ruletkę z sześcioma nabojami w komorze". „Time" i „Newsweek" zamieszczają entuzjastyczne recenzje. Ariel w pierwszym roku osiąga sprzedaż czterdziestu tysięcy egzemplarzy i stanie się jednym z bestsellerów poetyckich XX wieku.

1969 - Assia Wevill popełnia samobójstwo popijając alkoholem leki nasenne i kładzie się przy kuchence gazowej. Uśmierca też córkę, którą miała z Hughesem - Shurę. Assia miała 41 lat, jej córka 4.

2001-08-08 - Brytyjska Biblioteka Narodowa w Londynie otrzymała zbiór ponad 140 nigdy niepublikowanych dokumentów i listów zmarłego w 1998 r. Teda Hughesa do przyjaciela i krytyka literackiego Keitha Sagara.
W jednym z nich, z 1981 r. poeta napomyka, że jego pierwszą żonę, amerykańską poetkę Sylvię Plath, doprowadziły do samobójstwa leki antydepresyjne - zażyte przez pomyłkę, te same, które kilka lat wcześniej nasilały u niej zamiary samobójcze. Przepisał je lekarz, który nie zdawał sobie sprawy, że wywoływały u Sylvii taki właśnie stan. W 1963 r. 30-letnia Sylvia Plath odebrała sobie życie, odkręcając gaz w kuchni.

Hughes i Plath byli małżeństwem od 1956 do 1963 roku. Za samobójczą śmierć Plath wielbiciele jej twórczości obwiniali właśnie Hughesa; on sam przez wiele lat nie wypowiadał się publicznie na temat ich małżeństwa. W 1998 roku, na kilka miesięcy przed śmiercią Hughesa, ukazały się jego Birthday Letters, zbiór 88 wierszy poświęconych jego związkowi z Sylwią Plath. Krytyka uznała dzieło za wybitne.
Rzeczpospolita

Profesor John Beer z uniwersytetu w Cambridge po raz pierwszy zetknął się z twórczością Plath kiedy przeczytał napisane przez nią w czasach studenckich - na tej samej uczelni - opowiadanie. Natychmiast zwróciłem uwagę na jej niesamowitą inteligencję - mówi Beer. Od tego czasu zawsze myślałem o niej jako o pisarce o rzadkich zdolnościach.
Wraz z mężem, Tedem Hughesem, stawiali fundamentalne pytania dotyczące losu człowieczeństwa w obecnej chwili, realizując zarówno w życiu prywatnym, jak i w swej twórczości, kwestie związku pomiędzy świadomością i jestestwem, leżące w centrum zainteresowania literatury.
To bardzo dobra ilustracja problemów wysoce inteligentnej kobiety, która znalazła się w pułapce czasów, kiedy najwyższym ideałem było bycie Doris Day.

Elaine Connell
Ten podziw dla poetki podzielany jest po drugiej stronie Atlantyku w Smith College w Northampton w stanie Massachusetts, gdzie Plath także studiowała.

Shannon Hunt, studentka Smith College odpowiedzialna za przenoszenie manuskryptów poetki do elektronicznego rejestru internetowego, twierdzi, że Plath jest podziwiana na uczelni. Zbiór Ariel jest szczególnie intrygujący - mówi Hunt.

Ona lubiła wykorzystywać obydwie strony kartki papieru, dlatego mamy pierwszą wersję "Daddy", zapisaną na odwrocie porzuconej przez Hughesa sztuki "The Calm", a także pewną liczbę wierszy napisanych na odwrocie rozdziałów "The Bell Jar".
Większość zdjęć pochodzi z serwisu Plath info i Kate Moses